Site-archief
Gastblogger Chris Kockelkoren over Carol Dweck ‘Teaching a growth mindsets’ #motivatie #MLI
Ha Marcel,
Krijg ik zo maar (ongevraagd!) een gastblogbijdrage van onze Chris Ko 🙂 in mijn mailbox. Leuk!
Chris is net als ik ook bezig aan een master bij Fontys, maar dan de master Pedagogiek. Dan heb je wel eens vaker dezelfde thema’s voorbij.
OUR 2bejammed GUEST: Chris Kockelkoren
Beste Marcel en Judith,
Tijdens een gesprek met mijn afstudeerbegeleider Rika Verhoef, heeft zij me gewezen op Carol Dweck, een professor aan de universiteit van Standford. Zij houdt zich al jaren bezig met de studie van motivatie van kinderen. Na het zien van haar presentatie in een conferentie van Young Minds ben ik onder de indruk geraakt van haar onderzoeksresultaten. Ik wilde dit zo snel als mogelijk delen met anderen en dacht aan een gastblog in 2beJAMmed. De tekst is ook onderdeel van mijn masterthesis in wording, dus ik hoop niet dat ik nu deze gastblog moet gaan refereren in mijn eigen thesis…maar dat is zorg voor later 🙂 .
Op een conferentie van Young Minds geeft Dweck (2013) een presentatie over de resultaten van jarenlang onderzoek naar de motivatie en doorzettingsvermogen. Zij heeft onderzocht dat kinderen twee soorten van mindsets kunnen hebben, te weten:
– fixed mindset
– growth mindset
Fixed mindset
Kinderen met een fixed mindset denken dat je een bepaalde hoeveelheid intelligentie hebt en dat je niet verder kunt groeien. Ze willen alleen maar intelligent lijken ten koste van alles, dus zij vermijden uitdagende opdrachten en gaan niet dieper in op de materie. Tenslotte kun je dan alleen maar meer fouten kunnen maken. Daarnaast denken deze kinderen dat als je slim bent, het vanzelf komt. Sterker nog, dat als je voor iets hard moet werken dan ben je dus niet slim. Zij verbergen fouten en zwakten en Dweck omschrijft dit gedrag als het motto van Homar Simpson: “Trying is the first step to failure”. In een onderzoek werd aan deze kinderen gevraagd wat ze zouden doen bij een nieuwe test als ze bij een voorgaande test een slechte score hadden behaald. De meeste gaven aan minder tijd aan het vak te besteden (had toch geen zin) en/of zouden gaan “cheaten”.
Kinderen in deze mindset hebben de neiging om snel op te geven en defensief gedrag te vertonen. Ze raken verveeld, geven leraar of studiemateriaal de schuld van hun falen.
Growth mindset
Kinderen met een growth mindset geloven dat de talenten en mogelijkheden kunnen groeien als je hard werkt en veel oefent. Zij genieten van het vele werk en dat geeft hun het gevoel dat ze iets leren. Deze kinderen nemen uitdagingen aan en zien tegenslagen als een vanzelfsprekend onderdeel van het leren. Ze leren dat het confronteren met fouten en zwakten een bijdrage levert aan het leerproces. Ook zij werden gevraagd wat ze voor een volgende test zouden doen als de voorgaande test een slecht punt had opgeleverd. Zij gaven aan dat ze nog meer uren in het vak zouden stoppen en nog harder zouden leren voor de toets.
Mindsets zijn beïnvloedbaar
Maar veel interessanter is dat Dweck (2013) aangeeft dat deze mindset kan worden beïnvloed. Afhankelijk van de beloningen die de kinderen krijgen kan een kind een mindset aannemen. Beloningen die de score koppelen aan hun intelligentie zetten kinderen in de fixed mindset modus. Kinderen waarbij de beloning wordt gekoppeld aan het proces (harde werken) zet hen in de growth mindset. Terwijl vele jaren verteld is dat je kinderen moet belonen voor hun werk, blijkt dat een verkeerde beloning averechts kan uitpakken. Beloning van de score in combinatie met de intelligentie van kinderen stopt (remt) het leerproces, terwijl belonen van de score in combinatie met het proces (harde werken) stimuleert het leren.
Als je dit doorvertaald naar de uitvallende studenten die verveeld zijn en afhaken dan moet je anders gaan beoordelen. We moeten niet beoordelen met onvoldoendes maar met een NOT YET. Dit betekent: je bent er nog net niet, maar je zit op de goede weg. Geen punten van 1 t/m 5 of 10, of narratief (zeer slecht, slecht, onvoldoende) voor taken die nog niet voldoende zijn. Volgens Dweck stoppen we met dit soort beoordelingen het leerproces en geven we hiermee het verkeerde signaal. Vanaf nu zouden onvoldoendes moeten worden vertaald in NY (Not Yet) in plaats van NV (Niet voldaan) of nog demotiverender: een onvoldoende geven in de vorm van een cijfer.
Serious gaming
Je voelde hem waarschijnlijk al aankomen …. mijn onderzoek gaat immers over gaming. (Serious) Gaming stimuleert de growth mindset. Gamers tonen vaker de elementen van een growth mindset, zij blijven doorgaan totdat de oplossing is gevonden en geven niet eerder op. Sterker nog, ze willen meer en uitdagendere opdrachten (McGonical, 2011). McGonical beschrijft dat gamers stoppen met spelen als er geen uitdaging meer is en ze niets meer kunnen leren. In (serious) games wordt namelijk ook het proces vaak beloond en niet de intelligentie en je krijgt constante feedback over hoever je in het proces bent gevorderd. Dit past dus bij het verhaal van Dweck. Meer en meer redenen om meer gaming in het onderwijs toe te gaan passen.
Filmpje duurt maar 23 minuten
Dank je wel Chris voor deze gastblogbijdrage. Dweck (en McGonical ook 😉 ) is al vaker in ons blog besproken. Tijdens een workshop breinleren heb ik voor de eerste keer kennis met haar gemaakt. En in mijn paper over Social Learning had ik in de eerste concepten ook een gedeelte over fixed en growth mindset opgenomen, dit is later door de reviewers gesneuveld 😉 Maar gelukkig heb ik nog dit platform, zie mijn paper en zout blog.
Succes verder met je thesis. En natuurlijk moet je dit blog opnemen in je referentielijst! 🙂
Judith
Al doorklikkend kwam ik uit op de Think & be happy website. Weer een pareltje over flow, creativiteit en leren en inmiddels toegevoegd aan mijn RSS-reader.
Mijn paper en het zout. Social learning #MLI
Ha die Marcel,
Een flauw (of eigenlijk toch niet 😉 ) grapje van mijn zoon als ik de afgelopen maanden zei dat ik aan mijn paper moest werken. Hij vroeg dan naar het zout 😉 Maar eindelijk heb ik vandaag dan het concept verspreid onder enkele feedbackgevers. Je hebt m nu ook in je mailbox. Ik ben benieuwd wat je er van vindt.
Mijn paper gaat over social learning of sociaal leren in goed Nederlands ;). De laatste week bleven er maar tweets en blogs verschijnen rondom het onderwerp van mijn paper. Ik kon wel blijven lezen en schrijven, maar op een gegeven moment moet je dus gewoon stoppen met lezen/leren en gaan schrijven. Een leermomentje 🙂 Het schrijven van mijn paper kostte me (daarom?) enorm veel tijd. Ik vond het erg leuk om met het onderwerp bezig te zijn. Alleen het format ‘paper’ vind ik een keurslijf. Ik blog liever :). Ik ben benieuwd of ik aan alle beoordelingscriteria heb voldaan. De komende week de feedback verwerken, de APA op punten en komma’s controleren en dan via Ephorus inleveren :).
Met veel belangstelling heb ik afgelopen week de afscheidsrede van Robert-Jan Simons gelezen. Deze hoogleraar ‘didactiek in digitale context’ rept in zijn afscheidswoord niet over ICT maar over mindshifting. Zoals ik op de blogs van Esther van Popta en Wilfred Rubens kon lezen gaat leren volgens Robert-Jan Simons uiteindelijk om personaliseren en differentiëren. En daar gaat de discussie in mijn paper ook over. We kunnen wel vinden dat technologie invloed heeft op onze manier van leren en samenwerken, maar hoe zit dat met de veranderingsgezindheid van onze docenten? Gisteravond las ik nog een kritisch blog op The Lecture Seat (een voor mij nog onbekend blog over onderwijsinnovatie van enkele jonge vrouwen. Top!) over de hypebubble omtrent digitale onderwijsinnovatie met de boodschap: Keep your head cool. Eigenlijk ook een beetje de draai die ik in mijn paper geef in de afsluitende discussie. Aandacht voor de menselijke kant voor de docent als lerende professional. Het blog op The Lecture Seat verwijst naar interessante literatuur van technologie-critici die ik de moeite waard vind om nog eens te lezen. Altijd goed om niet alleen de voorstanders te volgen.
Robert-Jan Simons benoemt verschillende vormen van mindsets. In mijn paper ga ik verder niet in op de verschillende soorten mindsets die hij benoemd. De meeste bekende theorie is die van Dweck en haar collega’s waaronder Liedtka. Zij verdelen mindsets in een fixed en growth mindset. Hierover heb nav mijn breinleren-workshop al eens over geblogd.
Mensen met een fixed mindset geloven dat intelligentie en kwaliteiten niet ontwikkelbaar zijn, dat het zinvol is om niveaus van presteren te voorspellen op basis van de vaste eigenschappen en dat erfelijkheid in hoge mate bepalend is voor verschillen in intelligentie. Mensen met een groei mindset daarentegen gaan er van uit dat intelligentie en kwaliteiten ontwikkelbaar zijn, dat je door leren en denken je intelligentie en kwaliteiten kunt ontwikkelen en dat erfelijkheid slechts een deel van de variantie in intelligentie verklaart en bepaalt.
Bron: Mindshifting / Robert-Jan Simons
Misschien zouden we willen dat dat docenten alleen een growth mindset bezitten, maar dat is niet zo. Daarom moeten we bij onderwijsinnovatie echt rekening houden met mensen die niet willen en durven. Het niet durven, wat volgens Robert-Jan vaak wordt onderschat, kun je overwinnen door te oefenen in veilige situaties en het werken aan zelfvertrouwen. Erno Mijland had de adviezen die Robert-Jan Simons uit de literatuur heeft gehaald op een rijtje gezet. Ik neem ze even klakkeloos over (iets wat in mijn paper niet mocht ;))
- overtuig met kennis en informatie (gebruik bijvoorbeeld de actuele inzichten van breinwetenschappers)
- houd rekening met verschillen (tussen mensen die willen, die niet willen, die niet kunnen, die nog niet willen, die niet durven)
- zoek naar tegenstrijdigheden in het verhaal van mensen met weerstand en confronteer ze ermee (maar ben ook empathisch en wek vertrouwen)
- creëer een ‘sense of urgency’ (wijs op het eigenbelang dat geschaad wordt bij niet veranderen)
- zorg voor een heldere, eenvoudige boodschap (een visie en een missie, een pakkende slogan)
- mobiliseer de ‘sense of excitement’ (voed en ondersteun de mensen die energie willen steken in de verandering)
- leg eigenaarschap neer bij alle betrokkenen, pak ook als leidinggevende je verantwoordelijkheid
- mobiliseer groepsdruk, of vriendelijker gesteld: de overtuigingskracht en het enthousiasme van de veranderingsgezinde medewerkers
- creëer geleidelijke overgangen en laat oefenen en ontdekken in veilige situaties
- organiseer grenspraktijken: laat medewerkers met verschillende mindsets samen iets doen of ontwikkelen
- deel de successen
- gun het de tijd
Trouwens, ook voor mijn mede-studenten MLI is de bijbehorende website van Robert-Jan Simons visieopleren een interessante bron vol waardevolle literatuurverwijzingen.
Toen ik in mijn buitenboordbrein grasduinde kwam ik nog een blogpost van mezelf tegen over krachtig samenwerking. Iets waar het bij Social Learning ook om draait. Onderstaand model van Liedtka brengt in beeld hoe je jezelf (heel veilig) in de vicieuze cirkel kunt houden of hoe je er uit kunt breken en terecht kunt komen in de virtuoze cirkel.(bron: @Breinwerk: actief leren in organisaties)
Simons zegt in ook zijn conclusie:
Bij leer- en verandertrajecten is het belangrijk om goed rekening te houden met individuele verschillen en fasen in het leren en veranderen….. Meer aandacht moet uitgaan naar het collectieve leren en de wederzijdse relaties tussen individueel leren en collectief leren.
En zo is het cirkeltje rond 🙂
Kerstgroet,
Judith
Doen is de beste manier van denken
Ha Marcel,
Gisteren had ik dus de miniconferentie waar alle mede studenten hun paper via een poster presenteerden. De feedback ga ik zo verwerken, maar ik wilde je even vertellen over het avondprogramma. Net zoals ‘onze’ PABO heeft PABO Eindhoven ook een Onderwijscafé. We begonnen met gezamenlijk buffet gevuld met eten dat iedereen mee had genomen. Super leuk idee, maar vooral lekker en gezellig! Daarna de lezing gebaseerd op het boek van Marcel van Herpen ‘Ik de leraar’. Helaas was hij er zelf niet bij, maar hij werd geïntroduceerd via een video. Een leuk idee om via een interview zijn verhaal te laten vertellen. Helaas was het geluid slecht waardoor de boodschap niet helemaal overkwam. Marcel van Herpen heeft ook een TEDxTalk waar hij zijn verhaal verteld. Als je deze ‘Connectedness is the answer’ noemt, dan heb je mijn aandacht! 🙂
In eerste instantie zou Wim Daniëls spreken maar hij gaf de voorkeur aan een opname van de Top2000 😉 Wout Plevier was er in zijn plaats. Ik heb me erg geamuseerd. Op een NLP-achtige manier bracht hij ons met activerende werkvormen in beweging. Het voelde soms wat ongemakkelijk maar ik vond het vooral erg leuk.
mensen denken te veel, praten te veel maar doen te weinig. De toon is gezet door @WoutPlevier #mli
— Judith van Hooijdonk (@jujuutje) December 16, 2013
Hij legde mooie verbindingen tussen mensen en tussen het boek van Marcel van Herpen en zijn eigen boodschap. Veel van zijn verhaal herkende ik uit de breinworkshop die ik gevolgd heb. Focus op:
- aan staan – zorg dat mensen/leerlingen willen werken/leren. Wout benoemde natuurlijk ook de spiegelneuronen. Voorbeeldgedrag prikkelt de spiegelneuronen die het leerproces ondersteunen. Maak complimentjes!
- plezier en interesse inspirerende leeromgeving – bij een leuke leeromgeving maak je brein de neurotransmitter dopamine aan. Je krijgt er een goed gevoel van. Net als van complimentjes krijgen en geven. Door de neurotransmitter worden de verbindingen in ons brein verstevigd waardoor we beter leren.
- oprechte aandacht en goede relaties – die je volgens mij ook heel goed met gebruik van sociale netwerken kunt versterken.
- kinderen binnensluiten – niemand buitensluiten het verhaal van Marcel van Herpen, zie zijn TEDxTalk.
- niet conformeren aan systemen – het gebrek aan vertrouwen is waar ons onderwijssysteem op gebaseerd: bv. onderwijsinstellingen worden gecontroleerd door accreditatiecommissies (weg met de rankings), studenten geen vertrouwen geven over eigen leerproces (zelfregulering was een veelvuldig thema in de posterpresentaties).
- zelfreflectie – durf alles in twijfel te brengen.
Zijn boodschap: vraag bij alles wat je doet ‘waarom doe ik het zo?’ Je brein leert door pijn en plezier. Pas als de pijn groot genoeg is ben je bereid om te veranderen.
Goed om op zo’n avond (hoewel iedereen wel heel erg moe was van de enerverende middag) weer even ‘aangezet’ te worden. Je zou eigenlijk vaker van dit soort sessies moeten hebben om even bewust te zijn van waar je nou mee bezig bent. Ik heb super leuk werk, maar toch beleef ik er niet altijd evenveel plezier er aan. Daar zijn allerlei redenen (uitvluchten?) voor te bedenken, maar het gaat vooral dus hoe je er zelf mee omgaat. Ik moet mijn bevlogenheid nog meer zichtbaar maken en me niet conformeren aan systemen, dus! Fijn dat wij kunnen spiegelen! Dank daarvoor! (mijn fortune cookie gaf me gisteravond deze boodschap ;))
Wout toonde ook onderstaand filmpje. Ik dacht dat ik het al via ons blog had gedeeld, toch niet. Wel via andere social media kanalen.
Deze boodschap ‘doen is de beste manier van denken’ (mijn adagium) mag hier echt niet ontbreken.
“Als ik meer fouten maak dan jij, dan win ik”. Dit is echt omdenken! Zeker voor spelletjesliefhebbers.
Judith
Het is duidelijk nu. Ik kan gewoon niet anders.
Yeah Marcel! Het is nu verklaard. Het is onderzocht. Hersenonderzoek heeft uitgewezen: een mens is geprogrammeerd om informatie met andere mensen te delen. 🙂 🙂 🙂
Nieuw onderzoek wijst erop dat ons brein zodra we iets nieuws zien, direct gaat bedenken of dat nieuws ook interessant kan zijn voor andere mensen. Het wijst erop dat ons brein geprogrammeerd is om informatie met anderen te delen en kan verklaren waarom sociale media zo’n succes zijn.
@Scientias
Dat komt uit het onderzoek ‘Creating Buzz : the neural correlates of effective message progagation‘ van o.a. Matthew Lieberman van UCLA.
Niemand heeft eerder gekeken naar welke delen van de hersenen samenhangen met de succesvolle verspreiding van ideeën. Je zou verwachten dat mensen het meest enthousiast zijn over ideeën en er de sterkste mening over hebben wanneer ze zelf opgewonden zijn over die ideeën. Maar ons onderzoek suggereert dat dat niet het hele verhaal is. Nadenken over wat anderen aantrekkelijk vinden, zou wel eens belangrijker kunnen zijn.
@Scientias
Ik kan gewoon niet anders. Ik blijf bloggen en kennisdelen! Ik hoef het boek ‘Vind je element’ van Sir Ken Robinson dat ik onlangs gekocht heb eigenlijk niet meer te lezen (doe ik toch wel hoor). Ik weet wel waar ik goed in ben, waar ik van hou en energie van krijg. Daarom zit ik nu op deze mooie zomeravond te bloggen aan de tuintafel. Dit vind ik heerlijk. Dus ondanks de twijfel van de afgelopen tijd: Voor wie doe ik dit bloggen toch? Waarom blijf ik maar hameren op kennisdelen binnen de organisatie, met inzet van de beschikbare sociale netwerken? Alleen omdat het mij zoveel oplevert en ik dat anderen ook wil laten beleven? Is dat voldoende? En zie, de laatste dagen krijg ik ineens wat reacties, begint het kennisdeelzaadje dan voorzichtig te groeien binnen Zuyd. Zou het dan toch …. ?
Ik heb #rule 1 Tackle necessary obstacles (voor nu ;)) genomen. Dat was ikzelf. Ik heb mijn element weer gevonden na een paar zonnige denkdagen en goede gesprekken.
Dank je!
Fijne avond
Judith
Krachtige samenwerking doorbreekt ’n vicieuze cirkel
Hoi Marcel,
Jij vroeg me in je blog van gisteren wat ik dacht van krachtenbundeling tussen Health, Technology en ICT voor het project Meetpunt.
Qua inhoud heb ik er weinig kaas van gegeten en vind ik alle filmpjes in je blog ‘magic’. Je kent me: ik hou van magic 🙂 Het feit dat dit een interfacultaire samenwerking betreft waarin verschillende organisaties participeren, vind ik super. Ik blog wel vaker over hoe magisch samenwerking kan zijn (zeker als dit ondersteund wordt door sociale netwerktools ;))
Tijdens de faculteiten gezondheidszorgmiddag was ik bij een presentatie van Sandra Beurskens over interprofessioneel opleiden en samenwerken. Ik weet dus dat zij aandacht hiervoor heeft, zowel binnen haar lectoraat als binnen het platform Gezondheidszorg.
Toevallig las ik gisteravond de blogpost Goed presteren is een kwestie van mindset op de website Breinwerk.
Sinds ik naar de workshop Breinleren en Social Media ben geweest, volg ik het blog van Ria van Dinteren. Zij schrijft vaker over growth en fixed mindset, een theorie van de wetenschappers Dweck en Liedtka. Zij hebben onderzoek gedaan naar kinderen en leren, naar organisaties die innoveren en naar leiders die groei ondersteunen.
“Het blijkt allemaal een kwestie van mindset, van houding en dan kun je ver komen. Liedtka heeft voor dit doel een model ontwikkeld waarin precies in beeld is gebracht hoe je jezelf (heel veilig) in de vicieuze cirkel kunt houden of hoe je er uit kunt breken en terecht kunt komen in de virtuoze cirkel.”(bron: @Breinwerk: actief leren in organisaties)
Voor samenwerken met interdisciplinaire teams heb je een growth mindset nodig, en dan ontstaat er een virtuoos netwerk. Mooi toch!
In de blogpost op Breinwerk stonden nog een paar wijze lessen waaronder “Houd de voortgang er in en communiceer erover, dat motiveert”. Haha, dus ik verwacht nog wat blogposts. En het belangrijkste bij alle innovaties is en blijft: gewoon beginnen. Gewoon doen!
Ik hoop met je dat het project doorgaat, want volgens mij zit jij hiermee wel in je element! 🙂
Judith
2 BE JAMMED 