Vorige week was de documentaire Ik ben Alice op tv. Ik weet niet of je deze al gezien hebt, Marcel? Ik heb vandaag even de tijd genomen om het te bekijken. Ik vond het een indrukwekkende documentaire. Niet alleen hoe bijzonder het is dat (oudere) mensen een band kunnen opbouwen met een robot, daarvan was ik al overtuigd. We hebben al eens vaker geblogd of de sociale robots van Zuyd: Paro, de knuffelzeehondrobot en Kasper de robot die autistische kinderen helpt. Ik vond vooral de eenzaamheid van deze ouderen confronterend, en hun worsteling met afhankelijkheid. Hierbij kan een zorgrobot toch mooi behulpzaam bij zijn? Ik vond het ontroerend hoe ze samen met een robot naar foto’s keken, voetbal keken :), liedjes zongen en Alice zo deelgenoot maakte van hun leven. Geweldig toch hoe een robot behulpzaam kan zijn bij het laten herinneren, corrigeren en bewegingsoefeningen doen. En ik zag hulpverleners die nieuwsgierig waren naar wat zo’n robot kan betekenen voor de toenemende zorgvraag agv de vergrijzing. Maar ook hulpverleners die bang waren dat de komst van een robot die in staat is tot menselijke interactie, een gevaar zou kunnen betekenen voor hun baan.

Ik Ben Alice | Trailer from KeyDocs on Vimeo.

Dat dit de toekomst wordt, lijkt mij onomkeerbaar. Dit is voor jullie IT-ers toch ook eengeweldige  uitdaging om dit samen met de toekomstige zorgprofessionals van Zuyd op te pakken? In de column op Frankwatching van vandaag wordt de vraag gesteld Robots die op ons lijken: griezelig echt of zo gewend? Voor mij het laatste. Ik vond het al zielig dat Alice op het eind van de documentaire in een kast werd opgesloten! 😉

Judith