Hey Marcel!

Terwijl jij nog in magische werelden ronddwaalt op de happiest place on earth, ben ik na een mooie rondje Nederland al weer een beetje op LinkedIn aan het ronddwalen. Hier zag ik een vlog van Steven Van Belleghem die ik volg sinds zijn boek De Conversation Company. Hij schrijft regelmatig over hoe bedrijven moeten communiceren met de hedendaagse consument. Ook in het onderwijs kunnen wij van zijn denkbeelden leren. Daarover heb ik al eens vaker geblogd. Net als ik is hij groot fan van de Disney Pixar film Inside Out. Deze vlog was voor mij reden om de film weer eens te bekijken. Wat is tie toch briljant. Ik vond het ook een mooi vervolg op mijn laatste blog van voor de vakantie. Voor degene die de film niet kennen…

Waar gaat Inside Out over?

De film speelt zich af in het hoofd van het elfjarige meisje Riley. In headquarter staan de emoties Joy, Sadness, Anger, Fear en Disgust. Haar vader krijgt een nieuwe baan en ze verhuist dan van Minnesota naar San Francisco. Dan ontstaat er paniek in het commandocentrum van het hoofdkwartier en de emoties weten niet meer hoe ze Riley moeten aansturen. De manier waarop (kern)herinneringen, het langetermijngeheurgen, het onderbewuste gevisualiseerd zijn, vind ik briljant. Voor degene die ‘m nog willen zien, hij is beschikbaar via Netflix. Wacht daar niet te lang mee omdat Disney met een eigen streamingdienst start en onduidelijk is hoelang de Disney-films nog hierop te zien zijn.

In zijn vlog bepleit Steven Van Belleghem dat bedrijven bij het oplossen van klantproblemen de vraag moeten stellen ‘what would Joy do?”. We hebben 4 negeatieve emoties in ons (verdriet, woede, afkeur, angst) en 1 positieve (vreugde). Het is dus niet zo vreemd dat klanten (wij mensen) vaak klagen. Als organisatie wil je dat mensen positief over je zijn. Daarom, zegt Van Belleghem, moeten organisatie Joy aan het roer laten zitten om zo gelukkiger klanten te krijgen.

Vanuit marketingoogpunt snap ik deze reactie wel. Ik heb toch een andere boodschap uit de film gehaald. In de film is Joy namelijk vrij dominant. Zij wil dat Riley constant plezier heeft en beperkt de ruimte van de andere emoties. Het werd soms pijnlijk duidelijk uitgebeeld dat Sadness door Joy werd weggeduwd. Het mocht geen plekje hebben. Door de reis die Joy en Sadness vervolgens door het brein van Riley ondernemen, wordt het voor Joy steeds duidelijker dat andere emoties ook een belangrijke rol hebben. Ook ruimte bieden aan negatieve emoties komt  je ontwkkeling, bij leren en bij het maken van keuzes, alleen maar ten goede. Dat wordt prachtig uitgebeeld in de laatste scene waarin je ziet dat Joy dat geleerd heeft. Als Van Belleghem refereert aan de Joy zoals ze is op het eind van de film, ben ik het helemaal met hem eens 🙂

Met deze film Inside Out op mijn netvlies en het boek Not Gving a F*CK kan ik het nieuwe werkjaar weer aan! En alle emoties zullen de revue ook wel weer passeren 🙂 Vermoed ik. Grijns.
Tot volgende week!
Groet,
Judith