Het blijft worstelen met mij en mijn onderzoek, Marcel. Ga ik voor de beoordelingscriteria of volg ik mijn eigenwijze pad? Tsja en dan krijg ik zo’n geweldige leestip van mijn studiemaatje Cindy.

In de Canon van het Leren staat een bijdrage van Saskia Tjepkema en Luc Verheijen over Appreciative Inquiry waar David Cooperrider de grondlegger is [via blog Kessels & Smit].

Appreciative Inquiry (afgekort als AI): het is een manier van leren en veranderen door dialoog en onderzoek, die zich kenmerkt door een focus op sterktes en kracht, oftewel: ‘what gives life to a system’.

Het uitgangspunt voor AI bij leren of veranderen is niet het wegwerken van tekorten of het oplossen van problemen maar leren en veranderen op basis van successen, groeien door datgene te versterken wat werkt. En gericht op een toekomst die je samen graag zou willen zien. (Weet je nog? ik zie kansen geen problemen 😉 ).

Er zijn een vijftal onderliggende principes:

1. Het constructionistische principe: hoe we praten, bepaalt wat we doen
   Het social-constructivisme is de basistheorie. Alle kennis komt door waarneming. We leren door menselijke interactie.
2. Het poëtische principe: organisaties als een verhaal-in-wording
   Door te reflecteren over positieve ervaringen, ontdekken mensen wat werkt en waarom.
3. Het simultaniteitsprincipe: onderzoek is een interventie
   Onderzoek en veranderen vallen samen.
4. Het anticipatoristische principe: de verbeelde toekomst is de motor voor verandering
   Visualiseren waar je naar toe wilt (sportpsychologen kennen dit principe al jaren … Mark Lammers ook ;)).
5. Het positieve principe: praten over wat er is, stimuleert een generatieve dialoog
   Benadrukken wat werkt, zet mensen vanzelf in actie.

Voor dit type onderzoek is een positieve focus essentieel. Dat zou voor mijn onderzoek beteken het probleem omkeren naar een positief doel. Dan moet ik mijn probleemstelling toetsen aan de volgende criteria:

• is het onderwerp geformuleerd in bevestigende zin?
• drukt het een verlangen uit?
• werkt het verbindend, als een roeping voor betrokken partijen?
• werkt het oprechte nieuwsgierigheid en enthousiasme op?
• geeft het een antwoord op de vraag: waar zijn we aan het eind van de rit eigenlijk op uit?

Euh ….

Bron: Tjepkema, S. & Verheijen, L. (2012). Appreciative Inquiry. In M. Ruijters & R.-J. Simons (Eds.), Canon van het leren: 50 concepten en hun grondleggers (pp. 77–89). Deventer.

Cooperrider ontwikkelde een proces van 4 fasen: de vier D’s: Discover-Dream-Design-Destiny. In het Nederlands vertaald in 4V’s: Verwonderen-Verbeelden-Vormgeven-Verwezelijken.

Ik heb AI nu ontdekt, ik droom erover, maar of ik dit onderzoeksdesign in mijn onderzoek kan verankeren en verwezenlijken, dat weet ik nog niet. Misschien in de focusgroepgesprekken? Weer stof tot nadenken. Op de website www.lerendoorwaarderen.nl zijn nog instrumenten en werkvormen te vinden die ik wellicht hiervoor kan gebruiken.

Judith

Citaat uit onderstaande TEDtalk

By focusing on when people are at their best we unlock their energy, confidence and commitment to be at their best

Nablog 2 oktober 2014:
Geen licht zonder schaduw …. in de bijdrage van Luc Verheijen op het blog van Kessels & Smit schrijft hij dat waarderend onderzoek niet alleen maar over delen van succeservaringen moet gaan maar dat ook de negatieve emoties een plaats moeten krijgen in een veranderproces.