Ha M.

Zondagavond zat ik op de bank zoals ik vaak op de bank zit: de iPad op schoot met een half oog kijkend naar de film (die ik al gezien had). Ik scrolde door mijn online krantje (Feedly) waarin zich de afgelopen week al weer 500+ blogberichten hadden verzameld. Ik scan. Ik plaats enkele op een van mijn Scoop.it’s. Ik stuur er door via de mail om mede projectleden te attenderen. Ik lees weer mooie bijdragen van Wilfred Rubens, waar ik nog eens over na wil denken, misschien nog voor een ander blogpost. Die bewaar ik in mijn Pocket.

En ik lees een mooi verhaal van Ilse Meelberghs over haar bijdrage aan het boek ‘Onderwijshelden‘. Je weet wel dat boek waar de afgelopen week zoveel over te doen was. Een kritische blogbijdrage die onderzocht had dat driekwart van de onderwijshelden uit het boek geen leraar is. Waardoor onderwijsadviseurs, trainers, en coaches pijnlijk geraakt waren. Ja het gaat snel met de op- en ondergang van onderwijshelden in het sociale medialandschap. In iedergeval de bijdrage van Ilse, de lerende docent (!) zette me wel tot nadenken. Zo ook de tekst van mijn over win & groei kalender van de afgelopen week.

Vanuit mijn levensvisie open en transparant zijn, leef en werk ik. Het onderhouden van relaties zijn voor mij belangrijk, zowel in privé als werk. Sociale media zijn daarom voor mij een prachtig mooi kadootje. Ik kan nog meer communiceren en kennisdelen 🙂 . Ik geloof net als Ilse in de kracht van dialoog. Alleen ik ben een juffertje ongeduld. Ilse en jij hebben natuurlijk gelijk als jullie me weer moeten zeggen: onderwijsvernieuwing gaat in (hele!) kleine stapjes. Mijn enthousiasme en inspiratie worden gewaardeerd, maar ik zie soms zo weinig resultaat. Of kijk ik niet goed genoeg?
Ik heb de laatste tijd veel nagedacht over mijn rol als I-adviseur. Ja, ik vind het een belangrijke rol. Ja, ik vind het een super leuke baan. Ik attendeer, deel kennis en verbind er wat op los. Niets leuker dan dat. Maar heeft het zin als er vanuit management daar zo weinig aandacht en waardering voor is. Soms voel ik me meer een advizeur. Een dolgedraaide repeteerwekker. En als ik dan collega’s die met onderwijsvernieuwing bezig zijn, hoor zeggen: ja je hebt gelijk, maar ik moet de targets halen, snap ik het ook nog. Ik zie collega’s onderuit gaan voor het onderwijs. Wat moet ik dan met mijn aandacht voor onderwijsvernieuwing?

Volgende week ga ik tijdens mijn masterstudie beginnen aan het 3e leerarrangement ‘Initiëren en begeleiden van onderwijsvernieuwing’. Uit de studiegids:

Op het vlak van vaardigheden, leer je meta-analytische gesprekstechnieken te gebruiken om een meer effectief gespreksvoering te kunnen bewerkstelligen. Aspecten als het omgaan met weerstand bij collegae, het hebben van begrip en creëren van empathie voor collegae, het doorbreken van (politieke) coalities en het strategisch voeren van gesprekken staan centraal bij het aanleren van deze gespreksvaardigheden.

Gisteravond op de bank las ik dat mede-studenten van een andere MLI al aan het worstelen zijn met dit leerarragement.
Benieuwd of ik binnen dit LA mijn eigen leerpad kan kiezen of weer met mijn weerstand te maken krijg tav de formele beoordelingscriteria. Doordat mijn informeel leren (blogs schrijven en lezen) zoveel tijd in beslag neemt en ik dit meer prioriteit geef, omdat ik het zoveel leuker vind, kom ik ook steeds in de knoei met mijn formeel leertraject.

Dit blog moest toch even. Kan ik toch weer gebruiken voor mijn integratiefase :). Bewijsmateriaal in overvloed inmiddels. Leren doe ik wel. In iedergeval door te reflecteren 🙂 En van feedback leer ik ook. Dus kom maar weer op 😉

Judith