Tegen kwart voor negen arriveerde ik op het Vrijthof, Marcel en daar stond de bekende rij weer voor het Theater. TEDxMaastricht zou om 9 uur sharp beginnen ….. Uiteindelijk was ik om kwart over binnen (small steps matter 😉 ). De zaaldeuren waren al dicht. De opening door de gastvrouw Kirsten van den Hul (die het trouwens fantastisch deed) heb ik gemist. Tijdens de openingsact met zang en dans en piano van 2 jonge meisjes had ik een plekje op rij 1 balkon gevonden.

De eerste talk was van Joël Broekaert, schrijver van De Alleseter, columns over eten. Na foto’s van de bio-industrie kreeg ik alleen maar meer schuldgevoel van het feit dat ik ook wel gedachteloos vlees in de supermarkt koop zonder na te denken hoe deze dieren door de bio-industrie zijn gefokt. Zijn boodschap was dat we respectvol vlees moesten eten, maw eet minder vlees maar eet wel alles van het dier van nose to tail dan. Euh …. ik denk dat ik dan nog liever vegetariër word 🙂

De talk van Nina Paley was inhoudelijk erg sterk! Ze sprak over copyleft, dit gaat nog verder dat creative commons licentie voor auteursrechten. Zij heeft besloten dat haar leven te kort is om tegen copyright te strijden. Haar visie is dat informatie tussen mensen openlijk moet vloeien, dat is wat cultuur in stand houdt. Zij vraagt zich af waarom als zij ongevraagd gebrainwasht wordt door de (muziek)industrie -bijvoorbeeld tijdens de kersttijd- zij dan niet een (kerst)liedje in het openbaar mag zingen of open mag gebruiken. Copyright is brain damage and copying is an act of love! Een vrouw naar mijn hart!

Een van de bekende sprekers, schrijfster Lulu Wang was helaas ziek. Vervolgens was het podium voor mister love, Jan Drost. Hij begon met zijn visie en die van zijn studenten op de briljante film Her over computerliefde. Kan je wel verliefd worden op een computer? Nee, zegt Jan Drost we bestaan niet zonder andere mensen. Who are we without the ones we love – Patrick Watson. Hij had het over het verschil tussen romantiek en liefde. Voor romantiek heb je verbeelding nodig, voor liefde een ander mens (mooie verwijzing naar You complete me van Jerry McGuire). “Love is a declaration of dependence”.

Jan Willem Kolkman stond niet op het programma. Deze programmeur bedacht Langorythm waarmee hij op basis van verschillende parameters van tekst muziek maakt. Allereerst liet hij ons horen welke muziek de quotes van de 4 eerste sprekers opleverde. Dit was een soort esoterische muziekbeleving. Vervolgens had hij uitspraken van de volgende TEDx spreker op muziek gezet, daar voegde hij live wat drums en percussion toe. Als een echte dj stond hij op het podium. Very very nice.

De talk van Nicole Bouvy was leuk geweest voor mijn zoon. Als chirurg ziet zij haar werk snel veranderen. Bij veel operaties hoeft al niet meer gesneden te worden. Informatie en preventie zijn immers de key drivers binnen de gezondheidszorg van de toekomst. Met nano-robots en bloedonderzoek (je kunt je eigen DNA al laten testen via 23andme) behoort binnenkort het echte snijwerk ook tot een uitgestorven beroep.

Ook Michel Huisman was afwezig vanwege een ziekenhuisopname. De ‘gaten’ in het programma werden opgevuld door inspirerende filmpjes, zoals

Theodore Gray ken je misschien van de periodic table of anders van het boek/poster the elements. Zijn boodschap was:

Don’t let companies hide behind a claim that their product is ‘all natural’. This means nothing and may be a lie anywat. Don’t let anyone tell you that a chemical is harmful because it is synthetic. If they start the argument with that fact, they are not worth listening to.

De laatste spreker voor de lunch was Anita Vreugdenhil, kinderarts en initiatiefnemer van het COACH-programma voor kinderen met een overgewist. Er is geen one-fits-all oplossing om deze kinderen te helpen maar een multidisciplinaire aanpak is nodig. It takes a village to raise a child, daarom riep zij ons als samenleving op om obese kinderen zonder vooroordeel te benaderen.

Na een goedgevulde ecologisch verantwoorde lunch ging het programma verder (en had ik een plekje in de zaal gevonden) met Ruben Oppenheimer. Deze cartoonist heeft zijn eerste politieke tekening gemaakt op 6 mei 2002, de moord van Pim Fortuyn. Vermomd als Donald Duck lag hij op de bank bij de psychiater. Zeker na de aanslag bij Charlie Hebdo, is het leven van een cartoonist niet gemakkelijk. Zeker niet van een tekenaar die provocerende cartoons tekent. Maar Oppenheimer zou Oppenheimer niet zijn als hij toch zijn ware gezicht liet zien.

Een terugkerend thema tijdens deze TEDx was voedsel. We eten te veel en gooien te veel weg. Fiona Jongejans liet voorbeelden zien van verspilling van eten. Ja ik maak me ook wel schuldig aan het weggooien van broccoli-stronken. De verspilling versus armoede was voor Fiona de trigger tot het initiatief Sur+. Het doel van dit mooie project is het verbinden van boeren (die noodgedwongen voedseloverschot moet ‘doordraaien’) en voedselbanken.

Tijdens zijn leven heeft Peter van de Graaf te vaak de nadelige gevolgen gezien voor ongewenste kinderen. Zijn drijfveer “every child should be desired” was de aanleiding voor het nadenken over een alternatieve vorm van geboortebeperking voor vrouwen (passion proof en discipline free). Het project Choice is een revolutionaire manier van geboortebeperking. Ik heb op internet het duidelijke plaatje dat Peter vd Graaf toonde hoe deze technologische implant werkt, maar vond hem niet. Dan moet je zijn TED-talk maar even bekijken. Over een dag of 10 zijn ze beschikbaar.

Jonas Bendiksen confronteerde ons met beelden van mannen en vrouwen uit Zuid-Azië die naar de Golfstaten gaan om geld te verdienen, te sparen en vervolgens op te sturen naar het thuisfront. Zij doen dit om hun familie een beter leven te geven. Veelal zitten ze in een vangnet van schulden en overgeleverd aan hun werkgevers. De beelden van deze buitenlandse arbeiders in deze puissant rijke oliestaten waren schrijnend. Het is the new normal geworden voor deze mensen om ergens ver te werken om je mensen thuis een goed leven te geven. Ouderschap via skype wordt al normaal. Wij kunnen ons er weinig bij voorstellen. Ik heb het zelf ook gezien bij mannen die ik ken in Nepal en Indonesië, daar is het inderdaad gewoon.

Het meest onder de indruk was ik van de talk van Joost Vrouwenraets. Hij begon met een prachtige dansperformance met Mami Izumi. Joost Vrouwenraets is choreograaf die het Gotra ballet heeft opgericht. Ik ken Gotra van de Care to Dance, de sympathieke dansklas voor Parkinsonpatiënten die ik tijdens TEDxEutropolis heb gezien. Joost vertelde een persoonlijk verhaal. Het ging niet zo zeer om de inhoud maar meer zijn manier van openheid en kwetsbaarheid die hij liet zien. Hij riep ons op meer het kind (NL) in ons zelf te zoeken en ‘kind‘ (EN) te zijn.

Elizabeth Rocha Salgado vertelde ons hoe het nu echt is om in Brazilië te leven in tegenstelling tot het beeld dat de overheid ons liet zien tijdens WK Voetbal en straks tijdens de Olympische Spelen. De Brazilianen voelen zich in de steek gelaten door de overheid. We are what we make out of what life has brought to us (Otto Nascarella, Brazilian singer, inspired by Jean-Paul Sartre).

Mark Kalch is een ‘peddelaar’ die de grootste rivieren van de wereld heeft bevaren. Het is niet dat hij hiermee de wereld verandert maar door zijn verhalen te delen probeert hij de wereld wel een stukje mooier te maken. Zie zijn website 7rivers7continents.

De laatste spreker was Amalia Jahn, zij rondde deze TEDx mooi af met haar talk ‘on being kind’. Want dat was wel de rode draad, vond ik, tijdens deze TEDxMaastricht: wees aardig voor jezelf, voor anderen, voor dieren, voor het milieu.

En zo rond 16.oo uur kwam aan een mooi event een eind. Het was mijn 5e TEDx. (On)bewust ga je dan toch vergelijken. Qua sfeer was het een vergelijkbare TEDx ervaring als 2 jaar geleden in Maastricht. Ik heb tussendoor met bekende en onbekende mensen gesproken. De talks van deze TEDx waren van hoogstaande kwaliteit, inhoudelijk sterk. Veel internationale sprekers (Brazilië, Australië, Amerika, Noorwegen). Toch had ik deze keer niet echt een talk die me echt tot mijn ziel raakte. Het ligt echt niet aan de prachtige verhalen die gedeeld werd. Als ik denk aan de talks van de andere events die me echt troffen, waren dit vooral de zeer persoonlijke verhalen. Zoals gezegd kwam Joost Vrouwenraes het dichtst bij dit gevoel.

Alle lof voor de mensen achter en voor de schermen!
Tot volgend jaar weer? 🙂

Fijne avond,
Judith

Als laatste nog even de mooie boodschap van Peter van de Graaf