Ha Marcel,

Een paar weken geleden heb ik de film ‘Her‘ gezien. Het vertelt het verhaal over een man die verliefd wordt op een computerstem en schetst een beeld van de menselijke relaties in toekomstig Los Angeles. De filmbeelden bleven me achtervolgen. Het eenzame straatbeeld van mensen die alleen maar tegen zichzelf praten (computers worden via stem bestuurd en het device is een oortje geworden, gekoppeld aan een klein notitieboekje. En (opvallend) op kantoren en thuis staan nog gewoon beeldschermen). De humor in de interactieve computerspelletjes die als hologram worden getoond en gespeeld worden zonder controllers maar minieme handgebaren. En de romantiek natuurlijk 🙂 met de prachtige Moon song. Het is toch heerlijk om zo’n (sexygevooisde) fantasievriendje te hebben, want zo beleefde ik deze intrigerende computerliefde. De ideale vriend waarmee je lief en leed kunt delen en die je ook regelmatig een spiegel voorhoudt. Alle intermenselijke emoties kwamen ook in deze relatie tussen mens en computer voorbij. Terecht dat deze film een Oscar heeft voor het beste scenario.

Is dit ons toekomstbeeld? De eenzaamheid, het narcisme? De film liet me ook weer eens kijken naar mijn eigen gedrag, mijn leven met de computer en de identiteit die ik hier in aan neem. Het blijft balanceren 😉 .

Een film die je moet zien, dus. Tot vandaag was ik nog niet toegekomen aan het schrijven van een blog over deze film. Ik werd nu getriggerd door collega Hans Bremmers. Op zijn filmblog Smulstromstallet heeft hij een prachtige recensie geschreven. Hans volg ik al enige tijd via Facebook, daar las ik regelmatig zijn filmbeoordelingen. Zo goed en afgewogen, een prachtig taalgebruik ook, dat ik hem voorstelde dit in een blogvorm te gieten. Dat doet hij nu al ruim een jaar. Een mooi archief heeft hij al opgebouwd. Dus ook de tip om het filmblog van Hans te volgen!

Fijne zondag.
Judith

PS. Wat een mooie naam heeft de hoofdrolspeler hè? Joaquin Phoenix.