Hi Marcel,

Deze week ben ik na 5 weken vakantie weer rustig aan begonnen. Halve dagen thuiswerken is een heerlijke manier om even weer in het ritme te komen van wekker zetten en op tijd op staan. Tussendoor wat wasjes, boodschappen, koffie- en lunchafspraakjes, Olympische Spelen kijken, afkicken van mijn Netflixverslaving (Gilmore Girls 🙂 ).

Mijn mail is verwerkt. Ik heb weer een beetje op een rijtje waar ik voor de vakantie mee bezig was. En ik ben nu eindelijk echt begonnen met het actualiseren en vernieuwen van Dingen@Zuyd. Eén van de conclusies tijdens de reflectiemomenten in deze vakantie was dat er echt veel te veel gepraat wordt en weinig gedaan. Veel docenten zijn voor reguliere studenten en Zuyd Professional deelnemers onderwijs aan het (her)ontwerpen. Er is zoveel behoefte aan inspiratie rondom het leren en lesgeven met ict. Naast dat we deze docenten f2f willen begeleiden, is een ontdek-, leer- en kennisdeelomgeving ook wenselijk. Ik hoop dat dit echt gaat uitgroeien tot een learning community.

Deze week heb ik ook mijn RSS-krantje Feedly ‘bijgelezen’. Van de meeste weblogs heb ik de koppen gesneld. Het bericht van Jouke Kruijer op Managementsite trok mijn aandacht: Zelforganisatie: maak ruimte voor samenspel. Vetrouw in de zin van onzin. Leer weer lachen, lummelen en prutsen.  Kruijer beschrijft dat hij in veel organisaties komt waarin teams niet (meer) kunnen samenwerken, waar het “leven uit is ge(re)organiseerd” . Zelforganisatie wordt vaker als oplossing gesuggereerd. Verdwijnen dan problemen? Nee, schrijft Kruijer:

Zelforganisatie werkt niet door dingen anders te organiseren, maar door terug te gaan naar de bedoeling. Wat willen we doen? Waar heb ik zin in? En het antwoord op die vragen ligt vooral niet op het niveau van denken. Maar op het niveau van ‘eigenlijk wel weten’ en ‘stiekem al lang voelen.’

Speelruimte (autonomie!), ruimte voor samenspel is een belangrijke stap om tot zelforganisatie te komen. Lachen, lummelen en prutsen. Wandelingen maken, samen ideeën bedenken, gewoon eens uitwerken. Wat maakt het uit als het mis gaat? Er is ruimte nodig om te kunnen luisteren naar die kleine stemmetjes, bij jezelf en anderen, die je vertellen wat je moet doen. Zo ontwikkel je weer onderling vertrouwen.

Ik herken dit uit de ZuydPleintijd. Misschien dat ik die goede oude tijd verheerlijk, maar toen was er lummeltijd. Er was ook aandacht voor elkaar. Tijdens die wandelingen zijn de beste ideeën tot groei gekomen. We hebben veel geëxperimenteerd. Er zijn ook veel dingen mislukt. Die ervaring neem ik nog steeds mee. En voor mijn gevoel was ik toen productiever dan nu met die vele vele overlegmomenten en overal mijn werk moeten verantwoorden in allerlei excelbestandjes…

Het vorig studiejaar is hectisch afgesloten. Hoe het komend jaar zich gaat ontwikkelen, wacht ik maar rustig af. Ik laat me niet gek maken, dat is in ieder geval mijn voornemen *grinnik*. Dat het wederom een spannend jaar wordt, staat vast. Genoeg uitdagingen, ook. En als het aan mij ligt gaan we ook wat meer lummelen. Of broeden zoals ik daarover in 2010 blogde.

“Broeden is samen knoeien, assembleren, knutselen, cocreëren, uitvinden. Broeden is zoeken naar oplossingen voor complexe problemen. In broedplaatsen ligt de nadruk op samen, het samenwerkingsproces. Broeden is erop gericht gemeenschappelijke doelen te realiseren, zelfs als ze nog vaag zijn.”

De eerste stappen zal ik wel zelf moeten zetten …
Wandel je mee? Wie gaat mee samen op weg?

Judith