Ha Marcel,

Vorige week zei iemand me: “zie je onderzoek maar als jouw feestje”. Ik dacht toen: “it’s my party and I cry if I want to”. Zo’n feest vond ik het opzetten van een onderzoeksvoorstel tot dan toe niet. Mijn posterpresentatie (voorwaardelijk voor mijn beoordeling) 2 weken geleden was geen succes.

Mijn poster vond men mooi. Mijn onderzoek actueel. Maar ik was super zenuwachtig, en dat voor mijn eigen onderzoeksgroepje. Zo maf. Als feedback kreeg ik dat ik op mijn eigen expertise moet vertrouwen (Heb ik volgens mij al een paar keer gehoord het afgelopen jaar 😉 ). Na afloop van mijn presentatie had ik wel het gevoel dat thema van het ondrzoek goed bij me paste, maar dat het onderzoek zelf nog niet zo uit de verf kwam. Na een gesprek met een medestudent kwam een ander idee boverdrijven. Van mijn netwerkanalyse switchte ik naar een Zuydtweepanalyse. Na de laatste bespreking vorige week met mijn begeleider twijfelde ik nog steeds.

En of het toeval of niet. Vorige week dinsdag stond een afspraak gepland met een onderzoeker van de opleiding ergotherapie. Zij wilde met mij over een project sparren, dat uiteindelijk ook om online kennisdelen draaide en zo kwam mijn onderzoek ter sprake. Zij zag mogelijkheden voor mijn onderzoek tijdens het curriculumherzieningsproces dat in september start bij haar opleiding. We zagen een win-win situatie 🙂 . En ik veranderde weer mijn onderzoeksopzet, maar nu geen twijfels meer. Wel over de deadline voor het inleveren van mijn onderzoeksvoorstel. Ik had niet meer zoveel tijd omdat ik het weekend andere plannen had 😉 Woensdag maar geaccepteerd dat mijn onderzoeksvoorstel waarschijnlijk nog niet aan alle beoordelingscriteria zou kunnen voldoen. Dat gaf rust.

Dus ben ik vrijdag met al mijn studiespullen in de auto gestapt en toch op weg gegaan naar de Brouwersdam. Op naar Concert@Sea. En ik heb genoten. Van de mensen, van het mooie weer (maar 10 regeldruppeltjes gevoeld en 2 prachtige zonsondergangen gezien) en van de muziek natuurlijk. Het meest bijzondere was het akoestisch strandconcert van Stu Larsen. Ik had nog nooit van deze Australische troubadour (bluesfolk) gehoord, maar het was geweldig. Het geluid van de zee gecombineerd met deze bluesfolk music. Super! Daarna Passenger op het grote podium, een man alleen met zijn gitaar. Hij kreeg 40.000 man stil. Bijzonder. Ook Stu kwam nog een liedje met hem zingen. Op YouTube vond ik deze akoestische versie (met het geluid van de Australische wind!) van zijn mooie nummer en prachtige tekst: Life’s fot the living. Stu Larsen zingt hier ook mee.

Het onderzoeksvoorstel is ingeleverd. Over twee weken hoor ik wat ik nog moet aanpassen. En daar ga jij me bij helpen, toch? 🙂
Straks naar Eindhoven om het einde van het 1e studiejaar van de MLI lekker af te sluiten met een barbecue. “Life’s for the living so live it”, dat moet ik maar goed in mijn oren knopen als ik volgend jaar studie weer zo aan het stressen ben.

Judith