“Het is maar werk”, dat zei een leidinggevende eens tegen me in een functioneringsgesprek nadat ik vertelde dat ik verdrietig was omdat een aantal initiatieven waarbij ik betrokken was, gestopt waren. Hij vond dat ik grote emotionele termen gebruikte. “Het is maar werk, Judith”, zei hij. Een zin die me bezig houdt. Is dat zo, Marcel? Is het ‘maar’ werk?

Jazeker is het maar werk als je op het einde van je leven terugkijkt of erop teruggekeken wordt. Dan wordt niet je werkinzet gememoreerd maar hoe je was als mens en wat je voor de ander betekent hebt. In dat licht bezien, is het inderdaad ‘maar’ werk. Mijn gezin, mijn vrienden en familie en hun en mijn gezondheid en geluk zijn uiteraard vele malen belangrijk. Ik wil inderdaad niet ‘had ik maar‘-gevoel op mijn sterfbed. Ik heb toch immers het boek ‘not giving a f*ck’ (waar geven wel ‘fuck’ aan en waar niet?) gelezen 🙂

Aan de andere kant bestaat toch ongeveer een derde deel van mijn dag uit werk verrichten voor Zuyd. Dat doe ik grotendeels met veel plezier. Inhoudelijk vind ik mijn werk nog steeds bijster interessant. De mogelijkheden van leertechnologie onderzoeken en docenten helpen dit toe te passen. Voor mij draait werk om zingeving. Status en bezit zijn voor mij onbelangrijk. Mijn kernwaarden in het leven en dus ook waar het bij leren en werken voor mij om draait, zijn:

VERTROUWEN * PLEZIER * VERBINDEN * SAMEN * OPEN

Als aan één van deze kernwaarden getornd wordt, raakt mij dat.

Via de De school voor Transitie kwam ik in aanraking met de transitiecirkel (Bonding Cycle) van George Kohlrieser. In de Canon van Leren is een artikel over dit model opgenomen. “Het is een model dat ons helpt te onderzoeken hoe wij in onze relaties omgaan met hechting en verbinding, verliezen en afscheid nemen, rouwen en betekenisgeving. De thema’s van de Transitiecirkel zijn van grote invloed op onze manier van leren en ontwikkelen. Kohlrieser werkt vanuit de thematiek van ‘caring’ (zorgen voor), en ‘daring’ (uitdagen). Pas vanuit een veilige basis van gehechtheid (de secure base) kan er sprake zijn van een vertrekpunt om te leren, experimenteren en risico’s te nemen. Hij brengt ons vermogen tot hechting en verbinding binnen het domein van de organisatie en de werkomgeving.”

We hechten ons aan heel veel dingen. Ook in het werk. Alles waar je je aan verbindt moet je op enig moment weer afscheid van nemen. Afscheid nemen is cruciaal om tot vernieuwing te kunnen komen. Afscheid nemen wordt gevolgd door rouw. Rouwen is kunnen stilstaan bij de pijn die verloren is gegaan. Dit is nodig om weer verder te kunnen gaan. Elk mens heeft andere hechtingspatronen. Dat heeft te maken met opvoeding en ervaringen. Ook in organisatie is veel ‘hidden griefness’, aandacht hiervoor is van belang, zegt George Kohlrieser. Luister maar eens wat hij hierover te vertellen heeft.

Met deze wijze woorden ga ik de kerstvakantie in 🙂

Groet,
Judith