Hoi Marcel,

Onze Jack heeft enige tijd geleden geblogd over het boek Eaycratie. Hij had me al verteld erg enthousiast te zijn over het boek. Ik had het al enige tijd op mijn iPad staan maar nog niet gelezen. Aangestoken door zijn enthousiasme heb ik inmiddels het boek ook gelezen. Martijn Aslander en Erwin Witteveen geven in hun boek een karakterschets van een easycraat:

Het is iemand die zijn werk met enthousiasme en passie doet. Iemand die liever de handen uit de mouwen steekt dan de kantjes er afloopt. Iemand die zich niet verschuilt, maar initiatief durft te nemen en zijn nek uit durft te steken. Iemand die voelt dat de oude weg vaak niet meer de juiste is. Iemand die sociaal-maatschappelijk bewust is, verantwoordelijkheid neemt en zijn slagkracht wil vergroten. Iemand die niet zo nodig het wiel hoeft uit te vinden, maar graag gebruik maakt van de mogelijkheden die er al zijn.

Ja, ik ben een easycraat!

Collectieve intelligentie (crowdsourcing), kennis delen, verbinden en informele netwerken zijn de actuele thema’s van organisatievernieuwing waar in dit boek volop aandacht wordt besteed. Easycratie is het tegenovergestelde van bureaucratie. Easycratische managers laten controle los en vertrouwen hun medewerkers. Een iets andere werkwijze dan onze hiërarchische organisatie. Je weet ik hou niet zo van bureaucratie, door regels en procedures worden passie en enthousiasme de kop ingedrukt. Zuyd beschikt over een enorm ‘human capital’, zo jammer dat ze zo weinig gebruik van maakt. Over kostenbewust gesproken!

Volgens Aslander en Witteveen kan geen enkele organisatie zich nog veroorloven om de collectieve intelligentie te negeren. Dit geldt zowel voor de interne collectieve intelligentie als die van de ‘crowd’, die van de omgeving van Zuyd.

Informele netwerken (niet de oude ons-kent-onsnetwerken) laten kennis en informatie vrijuit stromen, dit allemaal door gebruik te maken van social media. Niet ‘kennis is macht’ maar ‘kennis delen is kracht’. Het is gebruikelijk om diensten, adviezen en hulp binnen de informele netwerken gratis worden aangeboden.

Het is eigenlijk dezelfde boodschap als van Menno Lanting is zijn boek Iedereen CEO. En uiteraard ook weer aandacht voor lifehacking, GTD, wisdom of the crowd en het slimmer werken.

Wat ik het uitdagende van dit boek vind, is de manier waarop tegen ‘geld’ aangekeken wordt. Geld, zo stellen Aslander en Witteveen is de motor van de hiërarchische economie, sociaal kapitaal is de motor van de netwerkeconomie. Ik heb vorige jaar het boek De Whuffie Factor van Tara Hunt al eens doorgebladerd en kwam tot de conclusie dat ik al heel wat whuffies (ofwel sociaal kapitaal) had opgebouwd.

De invloed van geld is te ver doorgeschoten. In plaats van reuzehandig hulpmiddel om transacties, samenwerking en specialisaties te faciliteren, is geld in het dagelijks leven verworden tot een middel dat maar al te vaak de vooruitgang in de weg zit, dat bedrijven en overheid verhindert tot slagvaardig handelen, dat een belangrijke rol speelt in het ontstaan van bureaucratieën, en dat bovenal op grote schaal het zicht ontneemt op de werkelijke waarde. En daardoor zien we de oplossingen niet meer.

Je weet  dat ik zo veel mogelijk vermijd projectplannen, business cases, impactanalyses e.d. op te stellen. Laten we gewoon maar beginnen. De uren die het kost om dit soort plannen te schrijven, een begroting op te stellen (waarvan je niet weet of dat wel reëel is) zijn onproductieve uren.Een easycraat bepleit waardebepaling achteraf.

Als je de overstap maakt van geld voor tijd naar geld voor waarde, komt al snel tot de ontdekking dat vóóraf de geleverde waarde vaststellen vaak heel moeilijk is, zo niet onmogelijk.

Deze manier van werken zou mijn manier kunnen zijn: niet zeuren om geld maar resultaat bereiken door samen te werken. Als je begint en resultaat boekt, dan is het veel gemakkelijker om budget te krijgen, zo is de mening van Aslander & Witteveen.
Het boek eindigt met voorbeelden hoe projecten op een easycratische manier aan te pakken zijn. Inspirerend, maar het vergt (ook bij mij) nog een veel oefening.

Ik eindig het blog met de 1e zin van het boek:
“Easycratie is een must voor iedere manager zichzelf serieus neemt” (Frans Roemen)

Groet,
Judith